Toen de kinderen nog klein waren, waren ze lid van de zwemvereniging uit de wijk. Halen en brengen van het kroost. Veelal tussentijds koffie drinken met andere 'lotgenoten' (ouders) in de kantine.
Blijkt op een gegeven moment dat er een bestuurlijk conflict is in de vereniging en of ik als toehoorder mee wil naar de zitting bij de juriste, Marjan Olfers, Hoogleraar Sport en Recht. Wordt in de auto bijgepraat onderweg naar het kantoor te Amsterdam van Loyens en Loeff. Niet de minste uit de branche. Snap trouwens ook niet waarom men bij Olfers uitkomt. Deze mevrouw zit in het kaartenbakje bij de redactie van Nieuwsuur voor als er juridisch gedonder is bij Ajax, kwalificaties aangevochten worden voor Olympische Spelen en dopingperikelen. Dat nivo! We hebben het nu over recreatief zwemmen. Intrekken, sprijd en sluiten.
Wat me is bijgebleven is het onbevangen gemak waarmee ze vanuit de openingszin tot de kern doordringt. De volgende zin heeft iets ontwapenends: we zijn eruit....toch? Stoel wordt achteruit gezet en de lichaamstaal zegt:"we gaan koffie drinken." Hiermee ligt de bal volledig bij de 'tegenstander'. Deze claimen voor overleg even te moeten bellen met de achterban. Dit werd lastig: kom op zegt ze, wij zijn hier bij elkaar om tot een schikking te komen, wie er niet bij is is geen partij. Een behoorlijke linkse directe was uitgedeeld.
Laat zich raden: deze lui hadden geen mandaat, gaat niks worden en anderzijds had je een bestuur met een hysterische voorzitter die niet ter zitting mee was maar werd door een 'rustiger' persoon vertegenwoordigd.
Heb hierna nog enige tijd wat in het bestuur van de zwemclub gedaan maar ben er uit gestapt. Was benauwd dat ik mogelijk in het volgende bestuurlijke geschil als enig bestuurslid over zou blijven....
Not your finest moments of fame.
Reactie plaatsen
Reacties