Altijd een beetje dubbel. Blij: het is volbracht. Maar ook: de weg er naartoe wil wel leuker zijn dan het bereiken van het eindpunt. Drie jaar geleden ingezet. In kleine stapjes. Echternachse stapjes: heel wat keren eentje voorwaarts gedaan om weer twee terug te worden geworpen. Dan ging er weer in je ouder wordende lijf iets stuk en kon je weer terug naar een grasveldje, dribbelen.... In het eerste jaar van 88kg terug naar 75- en met de kerst paste ik weer in mijn trouwbroek en had met sinterklaas weer een 5km gelopen. Dagelijks minimaal 10000 stappen gedaan. Hardlopen nog steeds lastig, het tweede beste gedaan: power walk: Scheveningen lampjes tocht en 25km Den Haag City walk. Steeds weer programma hardlopen opgepakt, maar als maar een fractie snelheid werd toegevoegd ging het steeds mis. Dieptepunt: bij de start van 10km Leiden besloten niet te vertrekken. Enkel en onderbeen onwijs gezwollen. Later realiseer ik mij dat dit bestwel eens Lyme gerelateerd moet zijn geweest. 100% identiek beeld als ik later aan de pols zou hebben. Clinics bezocht van Chi-walking tot Robin Lathouwer 800meter techniek. Pose-method gedaan. En in blessuretijd: workshopje Wim Hof en Sportrusten Ademhalen. Dan verzin ik dat het bestwel handig kan zijn om het lijf sterker te maken in de sportschool dan lijdzaam steeds af wachten op de bank tot de pijntjes weer acceptabel worden. Forceer een volgend doel: 10km World Athletics Malaga, wereldkampioenschap voor veteranen. Hieraan deelgenomen en omdat we er toch waren ook de halve marathon gelopen. Hoe het ging? Mijn linkervoet voelde of ik in de tramrails was gestapt en had klemgezeten. Maar missie volbracht.

Altijd weer een bijzonder momentje. Het opspelden... Het moet recht. Niet door de achterkant heen steken. Soms moet je even doorduwen, maar neem dan geen vinger mee. Altijd de avond ervoor doen. Want nu ook weer kom ik spelden tekort uit de organisatiezak. Op D-day heb je GEEN idee waar die thuis liggen.
Palmares RM :
3x als vrijwilliger.
5x deelnemer aan het bijnummer.
9x deelgenomen aan het hoofdnummer (waarbij in 2007 uitgestapt). Dit wordt het 10e optreden.

 

 

 

Inspanningstest gedaan: had het vermogen van Tom Dumoulin bij een Giro etappe. Nuanceren: ik 15minuten, hij de hele etappe.

Met nieuwjaar het 100 dagen programma Sportrusten ingezet. Zo minimaal mogelijk trainen maar wel verantwoord bij de finish komen. Ik gooi er nog een schepje bovenop: doe het hele programma op de loopband. Hier houd ik het namelijk op heel! Bijkomend: nooit last van wind of kou. Train heel nauwkeurig en gestructureerd. Nadeeltje: doe geen testwedstrijdjes wat ik anders deed. Alleen maar braaf het programna volgen. 7 april. Marathondag. Bij de start denk ik nog: waar ben ik aan begonnen? Dubbel: met de finish in zicht is het klaar. Jammer: want wat is nu morgen het doel? Voor het moment blij, want het was toch bestwel een tering-end: een trip van bijna 3 jaar daar zit je dan op het stoeprandje. Half uur voor de start.

Waar ben je aan begonnen gaat er door je heen. Eigenlijk is dit niet een begin, maar een soort

van afsluiting. Een idee welke je hebt drie jaar terug. Dat vervolgens je hele doen en laten

vanaf die tijd zich toespitsen op, ja, nu! Is dit het dan? Het is meer de weg er naar toe, wat

<het > is. Het hoort onlosmakelijk bij die weg daar niet van. Maar ook weer: altijd verder: het

is ook weer een tussenstation, dus ook dat geeft weer aan, dat ik onderweg ben. In mei lonkt

Rondje Voorne. Heb overwogen Comrades te gaan doen of Two Oceans. Maar dit is mij te

listig: kwalificaties en onderweg een tijdslot. Het zou dan een vakantiereis worden, maar ik

doe het liever andersom: gelijk die loop doen en daarna vakantiehouden. De georganiseerde

trip doet het andersom. Twee meetings bijgewoond, maar vooralsnog blijft het bij Voorne en

wellicht Lutje Run te Winschoten of in de buurt daar de Monikkentocht te Ter Apel. Wil die

hardloopevenementen waar ik al moeite zat mee heb, loskoppelen van het begrip vakantie.

Met de nodige moeite is de hartslag terug te brengen met adem/in/uit/vasthouden tot 56. Gaat

best wel lastig met die enorme beat van een hartslag die over de geluidsboxen gaan. Dit zwelt

mega aan. Het is of iemand met een stethoscoop 1000x het geluid staat te versterken. Zowaar

hoor je het kanon niet eens. Grappig: Jan Klaassen uit het leger van de prins, staat hier in mijn

vak te trompetteren. Later zou ik hem onderweg en op tv nog zien.

Een goed twee jaar geleden toen het hartlopen nog niet helemaal goed ging, deed ik maar the

second best: wandelen Schevingen 18km en Hofstad 25km: blaren/eelt op je voeten

ontwikkelen: mijn marathon was al begonnen! Dagelijks gemiddeld iets van 12.000 stappen

maken. Elke stap een uitdaging: goed je voeten neerzetten. Specifiek zijn Bert: wat is goed?

Nee, niet ff hier op dit moment weer alles uit lopen leggen.

We zijn weg voor de marathon 2019. Had het plan achter het vlaggetje van de langzaamste

tijd van een pacer mee te lopen maar die zit op de andere baan. Beslis op het laatste moment

door de beplanting over te steken, het lijkt daar sneller te gaan.

Zie zowaar een vrijwilliger die ik bij elk evenement in de regio zie. Zo’n persoon verdiend toch ook een wel een lintje (27 april).

Mis de eerste kilometers elke kilometer aanduiding en zowaar ook mijn blik op het horloge is

steeds ruim na een km doorkomst. Het 4 km punt heb ik pas precies, zodat ik weet op welke

tijd ik zit. Vooralsnog is het gewoon hartslag laag houden. Wattage heb ik de laatste periode

weinig mee gedaan. Bij de brug bij de Essalam-moskee moet ik even denken aan de heuvel-

clinic die ik gedaan heb bij Marion Meesters in Beverwijk. Haal hier moeiteloos de nodige

mensen in (heuvelop).

Bij het 14km punt verwacht ik niet Koen de Jong want deze ploegt nu over het strand te

Texel met zijn 60 kilometer. Zou zijn tronie later nog wel tegenkomen!

Doe daar wel wat ik eigenlijk niet wilde: ga in gesprek met mijn omgeving! Dick van Zanten

zei het in 1982 al: daar heb je dus de hele rest van de dag de tijd voor, maar dat doe je dus niet

tijdens de wedstrijd. Een vriendelijk sociaal verantwoord knikje, maar daar houd het mee op.

Onderwijl dat ik toch teveel aan het babbelen ben, loopt mijn hartslag 10 slagen op en dat was

niet de planning. Op km 15 besluit ik dit abrupt af te kappen en ga een tandje terug. Misschien

is het kwaad al geschiedt...

Kom hier een Thierry de Slingeraar tegen. Lijkt op die dame van de Olympische Spelen 1984

te Los Angelos. Hele lichaam buigt naar rechts. Vertoond alle trekken van

dehydratie/heatstroke, volledig gedesorienteerd, lijkt. Probeer hem aan te spreken. Komt geen

woord uit. Volgt wel op wat ik zeg: probeer wat te drinken. Hij smoort er bijna in. Spreek

tweemaal een EHBO post aan: een ehbo’s rent mij nog even achterna: houd hem in de gaten,

bij de volgende post wachten wij hem op. In het Kralingse Bos zou ik hem weer zien.

Dametje naast me met telefoon in de hand: papa, ik ga stoppen... Waar zit je? Oh nee he, het

18 km punt, daar ben ik net aan voorbij. Je meid, dan moet je effen 300 meter terug ipv nog

24 km naar de finish...

Toch helpt het gebabbel wel een beetje onderweg: want al gaande ben je weer een stukje verder. Een agente op de fiets naast me op de Erasmusbrug. Waakzaam en behulpzaam zeg ik altijd tegen die gasten. Ze belooft me over een paar kilometer weer op te zoeken: make that de cat whise!

Bij de lus op het Weena zie je pas hoeveel mensen je nog achter je hebt.

 

Geitepaadje door Kralingen en Crooswijk. Laveren door het publiek.

Wim Kloos. Een van de 4 mensen die op een gegeven moment nog alle marathons gelopen

had.

Er was op een gegeven moment ook nog een discussie of er niet een af moest vallen omdat er

buiten de tijd werd gelopen: persoon in kwestie beriep zich op het verschil in bruto/netto tijd.

Ik was bij PAC en hij was daar al nestor. Nu ere-lid.

Zie hem nu in Crooswijk, waar hij een kruispunt als vrijwilliger onder controle heeft.

Check nog even met hem of hij het is: krijg een dubbele duim in mijn richting.

De bezemwagen verslagen! Dave van der Wal (hij heeft altijd de laatste loper als Radio Rijnmond verslaggever) is aan mij voorbijgegaan. Heb voor zijn collega radio reporter Frank Stout life interview gegeven. Had gelukkig mijn Sportrusten shirt aan: ik kan wel harder maar vandaag kijk ik vogels. Dit geeft onderweg de nodige gespreksstof. Door de straten van Rotterdam is alsof je Alpe D'Huez beklimt. Zowel qua zwaarte als dat geitepaadje wat het publiek nog net voor je overlaat.

De bezemwagen zit me op de hielen achter in het Kralingse Bos. Een auto komt naast me. Raampje wordt naar beneden gedraaid: wordt aangesproken. Zie ik er zo verrot uit?

U zit achter het laatste tijdschema meneer. Er kan een moment komen dat wij U verzoeken het parcours te verlaten. Positief: ik word er niet nu uitgehaald. Heb immers Dave van der Wall niet gezien. Hij is toch de verpersoonlijking van Magere Hein met de zeis?

Hij van Rijnmond radio/tv begeleid de laatste loper. Heb hem nog niet gespot.

Anyhow, na een kortstondig gesprek, mag ik kennelijk door.

Bochtje op en op de plek van het ooievaarsnest staat een grootscherm waar ineens Koen de Jong een Rene Froger imitatie opvoert: hier sportrustennnnn, zet hem op he!

Daarna de motor naast me met Frank Stout. Ik pak maar het podium: ga heel gesprek met hem aan, waarna hij op een gegeven zegt:, wacht even: ik zet even de microfoon aan, heeft contact met het thuisfront en ben kennelijk na de jingle live in de ether. Mag hier even publiekelijk herstellen een eerdere uitspraak dat ik de term gedragen door het publiek onzin vond.

Zie uit na het volgende momentje. En mag nog even het Sportrusten principe uitleggen. Zo’n shirt is een prima comunicatie-middel.

 Heb bij de finish ontmoet de Kees van Kooten look-a-like.

Beter gezegd na de finish op een lounge bankje op het Schouwburgplein. Vroeger hadden we hier de Zomeravondbasketball competitie, buiten met de baskets beneden onder het plein, waar de auto’s geparkeerd stonden.

Henk Vos. Iets van 5 jaar ouder als mij.  Heeft de Comrades gelopen: daar heb ik groot respect voor!

Heeft Comarades embleem op zijn jack. Zuid-Afrikaan,. Hartstikke Nederlandse naam en spreekt zwaar engels. Heb hem later op Facebook gevonden (ik vind iedereen, zelf in Cambodja, he broertje?). Woont in Schagen.

 Hij is een beetje zo’n avonturier als ik: de wereld overtrekken en het lopen als middel te hebben. NYC hebben we gemeen: had ik toevallig het jackje aan van de  Rijnmondreis-editie 2000.

Anderzijds zit je met  dat publiek ook weer een randje: het is wel een heel smal geitenpaadje welke overblijft.

Iedereen roept je naam, niet zo moeilijk staat geprint op je startnummer. Van verre zien ze je aankomen en het druppelt achteraan deelnemers. Vervelend is wel als ze je willen duwen. Of van die ere-bogen die men maakt is goedbedoeld, maar je moet dan bukken en dat kost weer energie…

Bucketdingetje. Marathon. Runners World doet Sportrusten hiermee een beetje afserveren.

Dan maar een bucketdingetje, maar ik heb de weg hier naar toe gevonden met Koen als bron van inspiratie. Op mijn zoektocht naar allerlei onderwerpen, wat ik ook zocht, steeds weer een blog van Koen.  Niet dat ik in alles met hem meega: 10 dagen stil is far beyond mijn reality.

 

Grijp bij iemand uit het publiek een banaan uit de hand die wellicht bedoeld was voor haar mannetje, maar op een of andere manier dacht ik die toen even nodig te hebben.

Ook weer zo’n dingetje: heb geen hongerklap gehad, man met de hamer nooit gezien.

Sla elk suikerdrankje af tot een km of 38,

 

Geen moment in me opgekomen onderweg: o jongens wat is het heet. Naderhand heeft íedereen het hierover. Vind dit eerlijk gezegd een beetje onzin.

Heb ik Zweden gewoond. Kan het onderweg nooit laten Zweden onderweg aan te moedigen in hun moederstaal: heja Sverige!

Diverse kinderen moet ik teleurstellen onderweg; geen high-five! Daar heb ik echt geen puf voor, het is verkeerde energie en het houdt nog een op ook nog. Dus niet doen.

 

Bij de finish zie ik Pim Ras, wat doet die hier? Drie week geleden nog lezing van hem bijgewoond in Nijkerk bij het jaarlijkse Adobe-gebeuren. Hier vertelde hij over het wel-en-wee van de sportfotograaf en liet natuurlijk zijn meesterwerkjes zien.

Die finish foto van de laatste loper vastleggen was hier de opdracht.

 

Heb het shirt aan van sportrusten. Wordt hier wat op aangesproken.

Onderweg en bij de finish: je was groot in beeld bij Rijnmond op het scherm op het Schouwburgplein!

Lopen voor Vivian zie ik op een shirt voor mij lopen. Ik weet dan al genoeg: dit wordt de laatste aangewezen loper. Deze had reeds al een verhaal op Radio Rijnmond vrijdagochtend.

Ook al zit ik achter haar, deze plek is al verkocht, hoe zielig ik nu ook ga doen over Lyme en kapotte enkels, tegenslagen en er overheen komen. Ze wordt begeleidt door een aantal politieagenten te fiets.

 

De pijntjes etc ervoor worden altijd een beetje uitvergroot tijdens/na de marathon.

Zie in mijn logboek de donderdag voor de marathon: “nieuw is enige pijn op de rechter-heup, bandjes. Lichaam kraakt.” Dit zou dus na de marathon een maand aanhouden, maar dan serieuzer

Over de zogenaamde hitte,. Beetje een hype heb ik het idee. Het zal maar eens echt warm worden!