Waterloo, ligt dat ook al op Voorne-Putten?
Heb mijn Waterloo gevonden. Maarten van der Weijden momentje gehad. Een DNF op mijn palmares. Klinkt niet goed een DNF, maar wel een marathon volbracht! Als je het zo brengt zegt
Tante Marie uit Dedemsvaart: knap gedaan. Brengt je het als DNF, dan is het toch een soort van falen. Het is en was toch 42,2 km afgelopen zondag. En geen 55.
De les van Rotterdam meegenomen: zo lang mogelijk in hartslag 120 blijven! Stay-in-focus. Dus: zo weinig mogelijk keuvelen met je omgeving. Steeds maar weer die hartslag in de gaten houden, tot dat strand.....
Evenals in de aanloop naar Rotterdam, was de laatste week de HS in training veel te hoog en bijna
niet terug te halen. Zijn dat onbewust toch niet een soort van zenuwen voor die afstand?
Direct op Voorne zit ik al veel te hoog in de HS. Probeer dit met ademhaling ritme terug te halen: 4
stappen in, 6 stappen uit. Pas na een kilometer of 8 gaat die HS naar aanvaardbaar nivo. Af en toe zelf onder de 120!
Bij de toiletten heb ik een Belg gezien met shirt van Spartathlon. Kom hem onderweg diverse keren tegen met zijn dochter/vriendin? Bij de drinkposten om de 10km waar hij flink de tijd neemt, kan ik hem weer inhalen en die actie doet hij met mij enige tijd later. 235 km, bijna de Elfstedentocht afstand: rennen in 36 uur heb ik van hem begrepen.
Heb Mary op de fiets in de nabijheid. Ze voelt het goed aan: niet teveel en te weinig in mijn nek/langszij. Heb je een fiets naast je, neig je al gauw je pas te versnellen. Zeker in het begin gaat dit automatisch.
De klinkers te Hellevoetsluis voelen niet fijn aan de voeten. Ook het gevoel op het strand dat je niet helemaal recht staat is niet prettig. Priopatische perceptie, of hoe heet dat?
Diverse duo lopers applaudisseren voor deze man-op-leeftijd die de solo doet (ik).
Marly wordt gekoppeld aan een aantal fiets/begeleiders vanaf kilometer 25: waar ik het strand opga.
Mijn camelback krijg ik ff niet dicht en vraag bij de verzorgingspost om het klemmetje te sluiten (blauwe klauwen).
Ina stelt zich voor en ik denk dat ze mij NAAR het strand zal leiden: mis, het HELE strand wijst ze mij de
weg! Effe hier lopen, iets meer deze kant op. Ze verkend een stukje hoger en lager.
Heeft de zakken vol met dadels. Gaan per twee. Gebruik uit het Midden-Oosten. Haar man werkt in
Oman. Haven gerelateerd: loodswezen. Grappig dat het rennen een uitwisseling geeft: ook zij heeft lime gehad: problemen met gewrichtsontsteking. Wereldburger: Cambodja geweest, Peru en in Nepal: net het land verlaten op het moment van de aardbeving. Afgelopen jaar terug geweest en verbaasd over de veerkracht van de mensheid.
Hoe is het voor de vrouw in Oman? Iets vriendelijker dan in Saudi-Arabie. Hier word kleding voorschrift vriendelijk verzocht, ipv wettelijk streng opgelegd. Wel leven de expats op een compound, die bewaakt wordt. Als ze even een boodschapje wil doen met mouwloos-t-shirt, dan komt ze toch mooi niet lang de bewaking...
Toch wel grappig wat er op zo’n strand er aan onderwerpen voorbijkomen: Lyme, Roparun, uiteraard het eerste Rondje Voorne, Egmond, vakantiereizen.
Ben heel lief over het strand geloodst, al was het ook voor haar richting huis. Wel blij trouwens met deze escort-service, want die afslag was nou niet duidelijk. Voor het zelfde geld draaf je zo door de Maasvlakte op....dan ben je iets verder van huis....
Op het strand begint ook al een beetje het rekenen. Snelheid loopt al snel fors terug. Zo loopt er tenminste nog wat! Blijven het positief zien.
Komen een dooie reiger tegen op de vloedlijn: jij hoort hier ook niet vriend. Zowaar een lepelaar gezien die heen en weer in het zilte water doet swaffelen met zijn snavel.
Verschil met Rotterdam: nu bezig met: "als ik dit maar haal". Eerst even het strand af komen, dan de
marathonafstand. Knip het in stukjes. Anders ga je tegen die 50km opzien. In Rotterdam had ik ook die bezemwagen in mijn nek en Stout op de motor naast me: maar intern gaat het dan in je hersenpan: "opzouten jongens, opgeven gaat niet gebeuren." Nu heeft dat strand die cadans en alle energie weggetrokken. Overweging is nog geweest om het strand te mijden, maar kon niet goed een alternatief vinden. 12 jaar geleden was de looproute parallel en eenvoudig, nu zelfs op de fiets niet echt makkelijk.
Het gaat te lang duren, kilometers vervallen in de 10minuten. Op marathonafstand is het nog dan nog 8x10 minuten te gaan, dit wordt te gek! Later blijkt dat de afstand ook nog eens 55 is iv 50....
Toch tweeslachtig: enerzijds: "opgeven is geen optie nie" anderzijds is het toch weer een marathonafstand!
Reactie plaatsen
Reacties